“ฮึ งั้นลองได้คนเลวเป็นผัวหน่อยจะเป็นไรไป”
ว่าจบมินกยูก็กดรีโมทคอนโทรรถแล้วเปิดประตูห้องโดยสารด้านหลังพร้อมทั้งดันร่างบางเข้าไปข้างในก่อนที่ตัวเขาจะตามเข้าไปขึ้นคร่อมทันที มินกยูรวบข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวพร้อมทั้งใช้มือข้างที่ว่างพยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวบางออกให้พ้นทาง
“อื้อ มินกยูปล่อยนะ”
วอนอูดิ้นอย่างหาทางรอดแม้ว่าโอกาสของเขาในตอนนี้จะมีอยู่เพียงริบหรี่ก็ตาม เพราะในตอนนี้ร่างบางไม่เพียงแค่ปกป้องตัวเองจากคนตรงหน้าแต่เขายังต้องต่อสู้กับความต้องการในตัวที่รังแต่จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่โดนสัมผัส
“ฮะ อ๊ะ ปล่อย”
เสียงหวานหลุดครางอยู่ร่ำไปส่งผลให้คนด้านบนยกยิ้มอย่างได้ใจ ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นส่วนกลางกายใต้เนื้อผ้าที่เริ่มตื่นตัว มินกยูสอดมือเข้าไปสัมผัสพร้อมทั้งออกแรงนวดคลึงอย่างปลุกเร้า
“อือ อื้ม”
ใบหน้าสวยเชิดขึ้นครางเครืออย่างเผลอไผลไปกับสัมผัสที่มินกยูมอบให้ ก่อนที่กายบางจะตอบสนองด้วยการแอ่นสะโพกรับกับฝ่ามืออุ่นจากนั้นไม่นานกางเกงทรงสวยพร้อมกับอันเดอร์แวร์ก็ถูกปลดออกอย่างง่ายดายหลงเหลือเพียงผิวขาวนวลและส่วนอ่อนไหวที่พร้อมรับการปรนเปรอ
“เร็วกว่าที่คิดไว้ซะอีก”
มินกยูยกยิ้มกับสิ่งที่ได้เห็น ทั้งใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาคู่สวยที่ส่อแววความใคร่ ริมฝีปากเรียวที่เผยอเชิญชวนและกายสวยที่บิดเร้าอย่างเย้ายวน ร่างสูงไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปโดยเสียเปล่าเขาโน้มกายลงมอบรสจูบอันหวานหอมให้แก่คนใต้ร่างพร้อมทั้งสอดปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดไล่ดูดซับหยาดหยดที่เปรียบดังน้ำผึ้งและในขณะเดียวกันมือหนาก็ยังคงนวดคลึงอย่างค่อยเป็นค่อยไปก่อนจะฉุดอารมณ์ของตัณหาราคะด้วยการเปลี่ยนมาชักรูดแก่นกายขึ้นลงอย่างไม่บกพร่อง
วอนอูที่ไร้ซึ่งหนทางที่จะต้านทานความต้องการของตัวเอง จึงยอมปล่อยให้ไฟราคะในกายได้ลุกโชนขึ้นตามแต่ที่มินกยูจะนำพา มือเล็กที่ถูกคลายให้เป็นอิสระเลื่อนขึ้นโอบรอบคอแกร่งพร้อมทั้งจิกเล็บลงบนเนื้อแน่นผ่านเสื้อเชิ๊ตที่อีกคนสวมใส่เพื่อระบายความเสียวซ่าน เรียวลิ้นของคนทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดผลัดกันชิมน้ำหวานของกันและกันอย่างดูดดื่ม แต่พลันต้องผละออกจากกันซึ่งสร้างความขัดใจให้แก่ร่างบางที่อารมณ์ในกายกำลังร้อนรุ่มไม่น้อย
“อื้อ!!”
และก็เป็นมินกยูเองที่หยุดการกระทำทุกอย่างลง ก่อนจะยันตัวเองขึ้นนั่งมองอีกฝ่ายที่กำลังนอนหอบหายใจแล้วมองมาทางเขาด้วยสายตาที่เว้าวอนไม่ต่างจากลูกแมวที่หิวโหย
“เอาเปรียบกันเกินไปหน่อยรึป่าว”
สายตาคมจดจ้องกายขาวที่เหลือเพียงเสื้อตัวเดียวก่อนจะไล่สายตามองตัวเองที่เสื้อผ้าทุกชิ้นยังคงอยู่ วอนอูเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งคร่อมตักกว้างพร้อมทั้งส่งมือเรียวไปไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีดำของร่างสูงอย่างรู้งานหมายจะให้อีกฝ่ายพอใจ และภายในเวลาไม่นานร่างกายทั้งสองก็ไร้ซึ่งสิ่งใดๆขวางกัน ฝ่ายมินกยูยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะเพราะในตอนนี้วอนอูไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือที่เขาจะทำอย่างไรก็ได้
ริมฝีปากอิ่มบดเบียดลงกับริมฝีปากเรียวอีกครั้งก่อนจะมอบรสสวาทให้ร้อนแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว พร้อมทั้งฝ่ามือหนาที่บีบเค้นสะโพกแน่นอย่างสนุกมือ กายบางหยัดเข้าหาแผ่นอกอุ่นพร้อมทั้งช่วงล่างที่เบียดเสียดกับส่วนกลางกายของร่างสูงจนเริ่มขยายตัว
“อืม”
เสียงทุ้มครางต่ำอย่างสุขสมทุกครั้งที่สัมผัสอุ่นของทั้งสองได้ถ่ายทอดถึงกันจนเขาอดไม่ได้ที่ส่งนิ้วสากไปพาดผ่านช่องทางรักของกายขาวที่นั่งคร่อมอยู่บนร่าง ก่อนจะกดลึกเข้าไปข้างในจนวอนอูต้องร้องเสียงหลง
“อ๊าส์!!! มินกยู”
“อือ อืม”
นิ้วสากขยับเข้าออกอย่างต่อเนื่องก่อนจะไล่ระดับความเร็วและจำนวนของนิ้วตามเลเวลของความต้องการ จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม ฝ่ายวอนอูเมื่อได้รับสัมผัสชวนเสียวกายบางก็ยอมรับอย่างเต็มใจด้วยการขย่มกายขึ้นลงเป็นจังหวะสุดบ้างไม่สุดบ้างจนกระทั่งหยาดหยดเอ่อคลอออกมาจนเลอะหน้าท้องแกร่ง มินกยูจึงยอมถอดถอนนิ้วของตัวเองออก
“อ๊ะ!! มิน”
วอนอูซบหน้าที่โชกไปด้วยเหงื่อลงบนไหล่กว้างอย่างเหนื่อยหอบแม้ว่าที่ผ่านจะเป็นแค่การเบิกทางแต่ก็สร้างความเหนื่อยอ่อนให้เขาไม่น้อยมินกยูฝังเขี้ยวคมตรงซอกคอระหงส์และไม่ลืมที่จะสร้างรอยรักสีกุหลาบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของไว้เป็นหลักฐานของการเสพสุข ก่อนกระซิบเสียงแหบพร่า
“ยังไม่ได้เจอของจริงเลยนะ เหนื่อยแล้วเหรอ”
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นวอนอูจึงยึดไหล่กว้างเป็นหลักในการทรงตัว ก่อนจะค่อยๆกดสะโพกลงจนกลืนกินแก่นกายของร่างสูงจนมิดด้ามพร้อมทั้งออกแรงขย่มกายขึ้นลงตามความยาวและจังหวะที่ตัวเขาและมินกยูได้สรรสร้าง
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์”
ใบหน้าสวยส่ายไปมาด้วยอารมณ์ที่หลากหลายพร้อมทั้งเร่งจังหวะขย่มให้ถี่รัวขึ้นและหวีดร้องเสียงครางเครือทุกครั้งที่มินกยูสวนกายเข้าตรงจุดกระสันเสียว
“อ๊าส์ มะ มินกยู อ๊ะ”
“อืม วอนอู”
สองกายผลัดกันรับส่งแรงและความใคร่ในกายจนเหงื่อโชก แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยอมใครเพราะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าทั้งคู่ได้ปลดปล่อยไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่และบทรักอันแสนเร่าร้อนที่คนทั้งสองสรรสร้างจะจบลงเมื่อใด
กลับไปอ่านบทความต่อได้เลยค่ะ
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534913&chapter=7
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น