มินกยูไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้ขัดขืนเขาจัดการรวบเอวเล็กแล้วยกร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมตัก ฝ่ายวอนอูที่ไม่อาจจะตามทันในการกระทำอันรวดเร็วของร่างสูงจึงทำได้แค่ใช้สองมือเล็กของตนดันไหล่กว้างให้ออกห่างตัวพร้อมทั้งเม้มปากแน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ล่วงล้ำเข้ามา
“อึก อื้อ”
ร่างบางพยายามดีดดิ้นอย่างหาทางรอดแต่มีหรือที่คนอย่าง คิม มินกยู จะยอมให้เป็นเช่นนั้น เขี้ยวคมขบกัดริมฝีปากล่างพร้อมทั้งใช้เรียวลิ้นไล่เลียขอบปากอย่างอ้อยอิ่งพร้อมทั้งใช้ฝ่ามืออุ่นลูบเค้นสะโพกกลมกลึงอย่างปลุกเร้า
สัมผัสเดิมที่เคยได้รับจากคนตรงหน้าส่งผลให้วอนอูเผลอไผลจนลืมตัวยอมเผยอปากให้ลิ้นที่แสนช่ำชองได้เข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อแล้วเชยชิมความหวานจากโพรงปากอุ่นของตน
“อืม”
เสียงทุ้มครางงึมในลำคออย่างพอใจเมื่ออีกฝ่ายตอบรับสัมผัสของเขาเป็นอย่างดีด้วยการดูดดึงแลกความหวานของกันและกันอีกทั้งมือเล็กที่เคยปฏิเสธกลับกลายเป็นจิกเล็บลงบนลาดไหล่อย่างเร้าอารมณ์เสียอย่างนั้น จึงทำให้มินกยูค่อยๆคลายมือจากท้ายของร่างบางบนตักแล้วเปลี่ยนมาสอดเข้าไปฟ้อนเฟ้นเนื้อเนียนใต้ร่มผ้าตัวบางแทน
“อื้อ อ๊ะ”
สมองที่เริ่มขาวโพลนทำให้วอนอูครางออกมาพร้อมทั้งบดเบียดสะโพกเข้าหากายใหญ่ที่อยู่ใต้กางเกงตัวสวย ในตอนนี้ร่างบางไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจกำลังต้องการสัมผัสจากคนๆนี้เฉกเช่นคืนนั้น แขนเรียวโอบลำคอแกร่งพร้อมทั้งสอดนิ้วไปตามกลุ่มผมสีเข้มตามอารมณ์ที่โลดแล่นเมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้ากำลังละเลียดปลายลิ้นไปตามมุมปากไล่ลงมาตามสันกรามจรดลำคอระหงส์ก่อนจะฝังรอยรักสีแดงสดไว้ตามส่วนเนื้ออ่อน
"ผมปล่อยพี่คุณไปได้แต่ผมปล่อยคุณไปไม่ได้...จอน วอนอู"
เสียงแหบพร่าเอ่ยทั้งๆที่ยังคลอเคลียซอกคอขาวริมฝีปากไล่กดจูบดูดเม้มผิวที่เกลี้ยงเกลาอยู่ร่ำไป มือหนาจัดการถอดเสื้อผ้าของร่างบางและตัวเองออกจนหมดสิ้นเหลือไว้เพียงกายเปลือยเปล่าที่พร้อมต่อการสนองความต้องการของกันและกัน
มือเล็กที่ไม่อาจปกปิดทุกส่วนของร่างกายตัวเองได้ วอนอูจึงเลือกที่จะปิดตาของร่างสูงพร้อมทั้งค่อยๆดันตัวมินกยูให้เอนลงบนเบาะหนังเนื้อดีก่อนที่ความซุกซนของแมวน้อยยั่วสวาทจะเริ่มขึ้นและอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำแบบนี้กับคนๆนี้
เรียวลิ้นเล็กแลบเลียยอดอกสีเข้มสมดังชายของมินกยูก่อนจะเม้มปากดูดดึงอย่างนึกหมั่นเขี้ยวจนผู้ถูกกระทำต้องครางออกมาอย่างพึงพอใจพร้อมทั้งให้รางวัลด้วยการแกล้งแอ่นสะโพกให้ร่องของช่องทางสวยได้สัมผัสกับความเป็นชายที่เริ่มจะตื่นตัวเต็มที่
“ฮะ อ๊ะ คุณมิน”
ร่างบางสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงความใหญ่โตที่จะเข้ามาภายในกายของเขาในอีกไม่ช้า มินกยูค่อยๆดึงมือของวอนอูออกเพราะในตอนนี้เขาอยากจะเห็นการกระทำที่แสนซนอย่างเต็มตามากกว่ารอรับสัมผัสแล้วนอนฟังเสียงครางและสิ่งที่เขาได้เห็นก็คือใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงระเรื่อตามอารมณ์ปรารถนาอีกทั้งริมฝีปากเรียวเล็กที่กำลังครอบครองและกดจูบยอดอกของตนอย่างสนุก
มินกยูไม่อาจทนเห็นภาพยั่วยวนเช่นนี้ได้อีกต่อไปเขาจึงตัดสินใจยันกายขึ้นหมายจะพลิกกายขึ้นคร่อมแล้วกระทำร่างบางขาวนี้ให้สมกับที่เล้าโลมเข้าด้วยท่าทางเช่นนี้ แต่ดูเหมือนคนบนร่างจะไวกว่าเมื่อร่างบางแกล้งข่มมินกยูด้วยเสียงครางและเบียดสะโพกตรงจุดเดิม
“อ๊าส์”
วอนอูกัดปากยั่วพร้อมทั้งปรือตาอย่างสื่ออารมณ์ก่อนที่สะโพกกลมๆจะค่อยๆเคลื่อนตัวมาเบียดเสียดกับความเป็นชายที่ของมินกยูพร้อมทั้งใช้มือและปลายนิ้วไล้ขึ้นลงตามความยาวราวกับกลั่นแกล้งให้ร่างสูงคลั่งไคล้ในลีลาของตนมากขึ้น
“อะ อื้ม”
และในที่สุดความอดทนของมินกยูก็สิ้นสุดลงเมื่อกายขาวค่อยๆกดสะโพกลงมากลืนกินความเป็นชายของเขาจนหมด มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเพื่อเป็นหลักพยุงตัวพร้อมทั้งค่อยๆออกแรงขย่มแท่งเนื้อร้อนด้วยจังหวะที่เนิบนาบ ฟันคมกัดปากตัวเองอย่างสกัดกั้นความเจ็บปวดเมื่อช่องทางรักที่ห่างหายจากกิจกรรมเช่นนี้มานานและไม่สามารถกลืนกินความใหญ่โตของมินกยูได้ทั้งหมดในคราวเดียว
“อึก จ เจ็บ อ๊ะ”
มือหนาเอื้อมไปแนบแก้มเนียนที่แดงเปล่งพร้อมทั้งลูบอย่างเบามือเชิงปลอบโยน ริมฝีปากได้รูปกดจูบตรงฝ่ามือของคนใต้ร่างก่อนจะค่อยๆขย่มขึ้นลงอีกครั้งเพื่อสร้างความคุ้นชินและเมื่อแน่ใจว่าร่างกายของเขาเริ่มรับไหวกับขนาดของมินกยู วอนอูจึงเริ่มโหมกายให้หนักหน่วงขึ้น
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์”
เสียงหวานครางเครือตามจังหวะรักที่ตนสรรสร้างก่อนจะหลุดครางเสียงหลงเมื่อมินกยูกระแทกกายสวนขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าหวานส่ายไปมาพร้อมทั้งจิกเล็บลงบนหน้าท้องแกร่งเพื่อคลายความเสี่ยวซ่านในกาย และดูเหมือนเครื่องปรับอากาศภายในรถหรูจะช่วยอะไรแทบไม่ได้เลยเพราะในตอนเหงื่อกาฬเริ่มไหลโทรมกายหลังจากบทรักของทั้งคู่เริ่มขึ้นเพียงช่วงเวลาไม่นาน
“อ๊าส์ ม มิน มินกยู”
“อืม วอนอูของผม ร แรงอีก”
จังหวะการเคลื่อนไหวที่หนักหน่วงพร้อมทั้งสองเสียงที่ครางประสานกันออกมาอย่างไม่นึกอาย คนของมินกยูที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกรวมไปถึงคนขับรถที่แม้จะลงจากรถไปแล้วก็คงไม่แคล้วที่จะได้ยินเสียงครางหวานอย่างเสพสมของผู้เป็นนายที่เล็ดรอดออกไป
“อ๊ะ ม มิน อ๊าส์”
มินกยูช่วยประคองร่างบางที่เหงื่อโชกไปทั้งกายพร้อมทั้งช่วยส่งแรงกระแทกและรับแรงขย่มเพื่อนำพาความต้องการของเขาทั้งคู่ไปสู่ปลายทางฝัน เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้เพราะในตอนนี้สติของทั้งคู่ไม่อาจรับรู้สิ่งใดนอกจากร่างกายและเสียงการเคลื่อนไหวของสิ่งที่ปรระสานทั้งเข้าด้วยกัน
“ฮะ อ๊าส์”
และเวลาเพียงไม่นานแรงปรารถนาก็ได้นำพาความต้องการมาจนถึงสุดปลายทางแห่งฝันแล้วปลดปล่อยออกมาเป็นหยาดหยดสีขุ่นโดยมินกยูได้ปลดปล่อยเข้าไปภายในกายบางที่เอนตัวลงซบอกแกร่งอย่างหมดเรี่ยวแรงเหลือไว้แต่เพียงเสียงหอบหายใจก่อนจะคล้อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
กลับไปอ่านต่อใน Dek-D นะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น